Szabłowski Jerzy, pseud. Kozłowski (1896–1950), lekarz weterynarii, pułkownik Wojska Polskiego.
Ur. 1 IX (lub 20 VIII), był synem Karola (1850–1912), urzędnika, i Stanisławy z Pazderskich (1870–1938).
S. uczęszczał do gimnazjów w Warszawie i Wilnie, a następnie do Gimnazjum Klasyczno-Państw. w Petersburgu, gdzie w r. 1916 zdał maturę z odznaczeniem. Następnie przez dwa lata studiował w Inst. Weterynaryjnym w Nowoczerkasku. W r. 1918 wrócił do Polski i jako ochotnik wstąpił 11 XI t.r. do WP; został wcielony do 1.p. artylerii polowej (pap) na stanowisko sanitariusza weterynaryjnego. Dn. 1 II 1919 przeniesiono go do 6. pap i awansowano do stopnia kaprala, a następnie plutonowego. Dn. 6 VI t.r. został mianowany podchorążym i otrzymał skierowanie jako p.o. lekarz weterynarii na front. Od 10 X przebywał na urlopie, otrzymanym dla kontynuowania studiów w Akad. Weterynaryjnej we Lwowie, a następnie od 10 I 1920 służył we frontowym szpitalu koni jako p.o. lekarz weterynarii. Awansowany 10 XII t.r. do stopnia podporucznika, został oddelegowany do Min. Rolnictwa i Dóbr Państw. w celu walki z księgosuszem. Dn. 15 II 1921 został ponownie odkomenderowany do ukończenia studiów w Akad. Weterynaryjnej (od r. 1922 Akad. Medycyny Weterynaryjnej) we Lwowie; 1 IV 1922 uzyskał dyplom lekarza weterynarii.
Mianowany 28 IV 1922 porucznikiem (ze starszeństwem z 1 VI 1919), został S. jako lekarz weterynarii przydzielony do kadry Okręgowego Szpitala Koni nr 1 w Warszawie. W l. 1923–5 był referentem higieny i lecznictwa Dep. II (Jazdy) Wydz. Weterynaryjnego MSWojsk. Równocześnie w l. 1923–39 był sekretarzem redakcji „Wiadomości Weterynaryjnych”. Od 31 XII 1925 pracował na stanowisku lekarza weterynarii w 1. Szwadronie Taborów, po czym 8 VIII 1926 został odkomenderowany do 1. Okręgowej Szkoły Służby Weterynaryjnej na stanowisko dowódcy kompanii. Ukończył w r. 1927 w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu trzymiesięczny kurs dla oficerów lekarzy weterynarii i 28 XI t.r. został skierowany do Wojskowego Inst. Przeciwgazowego w Warszawie; specjalizował się wówczas w toksykologii chemicznych środków bojowych oraz obronie przeciwgazowej. Opublikował rozprawę Rola organotropizmu w powstawaniu zmian patologo-anatomicznych przy zatruciach („Wiad. Wet.” 1929 nr 11) i na jej podstawie doktoryzował się 4 VI 1930 na Wydz. Weterynaryjnym Uniw. Warsz. (promotorem był Włodzimierz Lindeman). Redagował zeszyty „Wiadomości Weterynaryjnych”, poświęconych obronie przeciwgazowej i publikował na ich łamach prace dotyczące głównie toksykologii bojowych środków chemicznych oraz zatruć pokarmowych, m.in. Zmiany tkanki sprężystej płuc wywołane przez iperyt (1929 nr 108), Oparzenia iperytowe skóry zwierząt (1934 nr 169), Oparzenia luizytowe skóry konia (1935 nr 178), Zagadnienie wojny gazowej (1935 nr 178) oraz Zatrucia koni płynnym luizytem przez spożycie skażonego pokarmu (1936 nr 190). W r. 1930 ukończył kurs dla oficerów lekarzy weterynarii przy Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych Okręgu Korpusu nr 1 w Warszawie i został awansowany do stopnia kapitana (ze starszeństwem z 1 I t.r.). W l. 1934–9 prowadził wykłady z toksykologii chemicznych środków bojowych i obrony przeciwgazowej na Wydz. Weterynaryjnym Uniw. Warsz. W r. 1938 awansował do stopnia majora (starszeństwo z 19 III t.r.). W tym okresie objął w Wojsk. Inst. Przeciwgazowym stanowisko kierownika laboratorium weterynaryjnego.
S. walczył w kampanii wrześniowej 1939 r., po czym wrócił do Warszawy i podjął pracę w Warszawskiej Kolei Dojazdowej jako kontroler dochodów. W konspiracji był Szefem Służby Weterynaryjnej AK Warszawa Śródmieście (pseud. Kozłowski). Wziął udział w powstaniu warszawskim 1944 r., a po jego upadku przebywał w niewoli niemieckiej od 5 X 1944 do 29 IV 1945 kolejno w Oflagu 2 D Gross Born (Borne Sulinowo) oraz Stalagach X B Sandbostel i XI B Fallingbostel (nr jeniecki 1181).
Dn. 13 XI 1945 wrócił S. do kraju i 17 XI t.r. zgłosił się do Szefa Wydz. Weterynaryjnego WP. Awansowany do stopnia majora 22 XI, podjął służbę jako główny terapeuta (do 22 IV 1947), a następnie kierownik Sekcji Ewidencji i Remontu Koni (do 1 VI 1950) w MON. W tym czasie ponownie awansował: na stopień podpułkownika (22 II 1946) i pułkownika (23 IV 1947). Opublikował w „Wojskowym Przeglądzie Weterynaryjnym” artykuły, m.in. Zatrucia zwierząt (1947 nr 3–4), Niedokrwistość zakaźna koni (1948 nr 1) i Botulizm u zwierząt domowych (1950 nr 1). Ogółem ogłosił ponad 30 artykułów naukowych, w tym streszczenia prac z piśmiennictwa francuskiego. Zmarł 26 XII 1950 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kw. 22–5–12/22). Był odznaczony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi (1928), Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Medalem «Za Wojnę 1918–1921» i Łotewskim Medalem Pamiątkowym X Rocznicy Walk o Wyzwolenie Republiki Łotewskiej (1929).
S. rodziny nie założył.
Enc. powstania warsz., VI; Millak, Słown. lekarzy wet., (bibliogr. prac); Rozwadowski K., Nekropol weterynaryjny warszawski, W. 1992 s. 77; – Łyjak Z., Służba Weterynaryjna Wojska Polskiego w l. 1936–1956, W. 1989 cz. 1 s. 40, cz. 3 s. 59; Millak K., Uczelnia Weterynaryjna w Warszawie 1840–1965, W. 1965 s. 193; Sroka S. T., Nauki weterynaryjne we Lwowie do roku 1945, Rzeszów 1999; – Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932 (data ur. S-ego: 20 VIII 1896); Rybka R., Stepan K., Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939, Kr. 2003; ciż, Rocznik oficerski 1939, Kr. 2006; Spis lekarzy weterynaryjnych w RP, W. 1923, 1931, 1939; – Arch. Uniw. Warsz.: teczka nr 3233 (doktorat S-ego); CAW: sygn. Ap nr 5735, TAP 32/52/2864; – Informacje z Muz. Powstania Warsz. w W.
Jan Tropiło